Μπούρας, Κωνσταντίνος

Η σύγχρονη νεοελληνική ποιητική έκφραση διακρίνεται χάρη στην ποικιλία, στον πλούτο και στην οικουμενικότητά της. Είναι ποίηση ευρηματική, πειραματική, παραγωγική, πρωτοποριακή και παγκόσμια.

Παράδειγμα αυτό το βιβλίο από τις πάντα επαγρυπνούσες εκδόσεις Νίκα. Μια Ελληνίδα αρχιτεκτόνισσα μάχιμη και μαχητική, που αποσύρεται μέσα της για να ανασύρει σμαράγδια και ρουμπίνια από το συλλογικό ασυνείδητο.

Κι αν ομιλώ ποιητικώς κι ενδεχομένως αφαιρετικώς δεν είναι χάριν γενικολογίας αλλά λόγω σεβασμού σε μια τεχνίτρια που κατέχει τόσο καλά την Τέχνη της ώστε να αυτοαναλύεται στο επίμετρο κείμενό της.

Οι τεχνικές συνθέσεως ενός αυστηρώς παραδοσιακού γιαπωνέζικου τάνκα αναφέρονται επακριβώς στις σελίδες 53-59 αυτού του μοναδικού και σπάνιου βιβλίου, συλλεκτικού και για τις ζωγραφιές που συμπληρώνουν την έλλογη έκφραση.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΖΕΝ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ, αυτή θα ήταν η δική μου λακωνική σύνοψη του μεταισθήμάτος που μου προκάλεσε η συστηματική και επί μακρόν μελέτη αυτού του βιβλίου.

Εξηγούμαι: η Ποιήτρια αναλογίζεται την αδυναμία συμπυκνώσεως της στιγμής, καθώς και της μετωνυμικής γενικεύσεως του μερικού, τόσο που υπερβαίνει το εκφραστικό τείχος που η ίδια ψηλαφεί με ευλαβική προσήλωση.

Ακρίβεια στην έκφραση, λακωνικότητα στην διατύπωση, ελλειπτική περιγραφή του έξω κόσμου όπως ανακλάται εις το έσω πρίσμα, αφού διαθλαστεί μέσα από το πρίσμα μιας ποιητικής συνείδησης που είναι τόσο διαυγής όσο η κρυστάλλινη αγνότητά της το επιτρέπει.

Η ρυθμική κίνηση από τον έξω φως στο έσω Φάος είναι κάποιου είδους ταξίδεμα (travelling, στην κινηματογραφική γλώσσα), που όσο κι αν το εξειδικεύσεις δεν νοείται παρά μόνον μέσω της συνδημιουργικής καταβυθίσεως εις το υπό-κείμενον αυτού του κρυπτικού λόγου.

Το έξω-λογικό στοιχείο αυτής της διατύπωσης δεν ισοδυναμεί με το μη νοησιαρχικό (irrational) αλλά με την αδήριτη ανάγκη υπερβάσεως των εσκαμμένων και της ανοικείωσης με την φθαρμένη από την εμπορική της χρήση καθημερινή γλώσσα.

Κι ας μην σας ξεγελά το απλό λεξιλόγιο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα επεξεργασμένη ιδιόλεκτο, χωνεμένο στην ασβεστοκάμινο του πόθου για το “υψηλόν” που όμως απτόν είναι.

Περί ύφους και περί ύψους ο λόγος: η ομιλώσα ποιητική φωνή δεν ουρανοβατεί, δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις αιθεροβάμονα, δεν ιχνηλατεί το άφατο, αποκρυσταλλώνει απλώς τις στιγμές μέσα από φευγαλέα αισθήματα που εγγράφουν όμως υποθήκες εις την Αιωνιότητα.

Στο χρηματιστήριο της ποίησης, η Αναστασία Πεπέ κατέχει μια ξεχωριστή θέση, γιατί δεν είναι μήτε ανταλλάξιμη μήτε ανταλλακτική η γραφή της. Είναι ανάσα σωματική κεκαθαρμένη από το σαράκι της ματαιοδοξίας.

Ομολογία της ματαιότητας των πάντων, τόσο από θεματικής όσο και από ιδεολογικής σκοπιάς. Το ζεν ως στάση ζωής συναντάει τα συμπληρωματικά δίπολα του “ταό” (κατά Lao Tsu) και οι αντιθέσεις δεν επέχουν θέσιν μέσων ενισχυτικών τής έντασης του επιτονισμού νοημάτων φθαρμένων, αλλά αποτελούν οι ίδιες νόημα, προκλητικό και πρωτόφαντο.

Δεν θα την καταλάβουν οι βιαστικοί περιηγητές της γραφής της. Η Αναστασία Πεπέ δεν γράφει τάνκα, συν-γράφει Ποίηση υψηλή και αισθαντική, τόσο που δεν χωράει κάτω από ταμπέλες, σε ντουλάπια στοιχειωμένα από τον σκόρο μιας τέχνης παλιομοδίτικης και φαινομενικά πεθαμένης, μόνο που περνώντας μέσα από το ζωοφόρο και ζωοποιό αγέρι της κατά Αναστασίαν Πεπέ διαχείρισης των μέσων οπτικής και ακουστικής εκφράσεως υπερβαίνει και τον γλωσσικό και τον εικαστικό κώδικα επίσης.

Σπάνιο αμάλγαμα λογοτεχνικό-παραστατικής επάρκειας. Αναμφιβόλως.