Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ JAMES JOYCE συγγενεύει µε την ποίηση του Baudelaire, του Nerval, του Mallarmé και του Verlaine. Υπάρχουν θεµατικές και στιχουργικές αντιστοιχίες, οι οποίες είναι ενδεικτικές. Οι περιφερειακές ποιότητες του ποιητικού του έργου, σε σχέση µε το έργο των πιο πάνω προγόνων του, οδηγούν πέρα από τυχόν αξιολογήσεις και σε αξιοσηµείωτες εκτιµήσεις. Το «σύµπτωµα Joyce», όπως χαρακτηριστικά το όρισε ο Lacan, αναπτύσσει το διάνυσµά του στα πρανή ενός ιδιόµορφου ροµαντικού-συµβολισµού, µε όλα τα σύνδροµα που κληρονόµησε, διερχόµενο µε γνωσιολαγνική διάθεση, από τα ασκητήρια του κινήµατος των εστέτ. Ο Joyce δεν έχει σχέση µε τους εικονιστές ποιητές (“imaginist”) και την περιορισµένου βελινεκούς κίνησή τους, στους οποίους προσπάθησε ανεπιτυχώς ο Πάουντ να τον κατατάξει. Ο Joyce αποτελεί ξεκοµµένη απ’ την επικαιρότητα της εποχής του ποιητική περίπτωση. Στην ποίησή του σωµατοποιούνται όλες εκείνες οι τεχνικές συµβάσεις της ποίησης, δηλαδή τα σχήµατα τα οποία έχουν αποκληθεί ως ρητορικά, όπως το µέτρο, ο µύθος, έστω και προσωπικός, πλην όµως όχι πάντοτε µε συνεπή και αυστηρή διάταξη, έτσι ώστε, ενώ φαίνεται εκ πρώτης όψεως να επιδιώκει την υπέρβαση καθιερωµένων µορφών, ταυτόχρονα να «εικονοµαχεί» µε τα διαλεκτικά τους πρότυπα.