Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Αυστριακός Σίγκμουντ Φρούντ, φυσιολόγος και ψυχίατρος, έθεσε με τις μελέτες του τις βάσεις της ψυχανάλυσης ως θεραπευτικής μεθόδου και έφερε επανάσταση στιν τρόπο που ο σύγχρονος άνθρωπος αντιλαμβάνεται έννοιες όπως η συνείδηση και η σεξουαλικότητα. Ο Φρόυντ, από το "Τοτέμ και Ταμπού" ακόμη, είχε ασχοληθεί με την πατροκτονία, θεωρώντας τη πρωταρχικό έγκλημα της ανθρωπότητας και του ατόμου. Στο έργο του "Ο Ντοστογιέφσκι και η πατροκτονία" (Dostojewski und die Vatertotung, 1928) η λογοτεχνία τροφοδοτεί την ψυχολογική του σκέψη. Με αφορμή τη ζωή και το αριστούργημα του Φ. Ντοστογιέφσκι, "Αδερφοί Καραμάζωφ", βάζει ξανά την πατροκτονία στο μικροσκόπιο, ανισχνεύει τις ψυχικές πηγές της και δικαιώνει της ψυχαναλυτικές του θεωρίες.