Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Αυστριακός Σίγκμουντ Φρόυντ, φυσιολόγος και ψυχίατρος, έθεσε με τις μελέτες του τις βάσεις της ψυχανάλυσης ως θεραπευτικής μεθόδου και έφερε επανάσταση στον τρόπο που ο σύγχρονος άνθρωπος αντιλαμβάνεται έννοιες όπως η συνείδηση και η σεξουαλικότητα.
Στο σύγγραμμα `Τρεις Μελέτες για τη Θεωρία της Σεξουαλικότητας (Drei Abhandlungen zur Sexualtheorie, Πρώτη έκδοση 1905)`, ο Φρόυντ αποπειράται να απαντήσει στο ερώτημα εάν οι εκτροπές της σεξουαλικής ενόρμησης ως προς το αντικείμενο και τον στόχο της πηγάζουν από έμφυτες τάσεις ή αποκτώνται από επιρροές της ζωής. Ορμώμενος από την καθημερινή ιατρική εμπειρία, η οποία ενισχύεται από τα αποτελέσματα της ψυχαναλυτικής έρευνας, ο Φρόυντ υποστηρίζει ότι η έλευση της εφηβείας σηματοδοτεί την αρχή των μεταβολών που οδηγούν την παιδική σεξουαλική ζωή στην οριστική κανονική της διαμόρφωση.