Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο πόλεµος είναι σχολείο αρετής. Για να µπορέσει όµως ο άνθρωπος να ψηλώσει το µπόι της αρετής του, πρέπει να έρθει αντιµέτωπος µε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Με τα λάθη του, µε τις προδοσίες του, µε τις υστερόβουλες σκέψεις που τον ρήµαξαν. Στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974, έγινε ένας πόλεµος. Ένας πόλεµος που ασφαλώς και δεν ψήλωσε το µπόι της αρετής µας. Αντίθετα, µας έκανε να χάσουµε τον εαυτό µας. Εδώ και πενήντα χρόνια ο Μάριος Μιχαηλίδης γράφει ένα µεγάλο ποίηµα σε συνέχειες. Με κινητήριο δύναµη τα σκληρά βιώµατα και τις πληγές που αποκόµισε από τον πόλεµο του 1974, προσπαθεί να ταξινοµήσει τον πόνο του και τον αειθαλή θρήνο που έκτοτε τον συντροφεύει. Μέσα από αυτή του τη µεγάλη προσπάθεια, µας παραδίδει ένα ποιητικό έργο βαθύτατα αντιπολεµικό. Η ευαίσθητη µατιά του δηµιούργησε έναν συµβολικό κόσµο που ανακινεί τα σκόρπια θραύσµατα του ψυχισµού µας και συντονίζει τη συνείδησή µας µε αξίες πανανθρώπινες.