ΜΠΕΗΣ: (Ουρλιάζει) Τι γυρεύουν αυτές εδώ; Τι τις µάζεψες;

ΚΥΡΑ: Να έχεις την ευχή µου, παιδάκι µου. Να είσαι καλά, παιδάκι µου. Μην τις πειράξεις και είναι µοναχές γυναίκες µε µωρά παιδιά.

ΜΠΕΗΣ: Όλες έξω. (Τις πετάει έξω. Η ΚΥΡΑ προσπαθεί να τον εµποδίσει).

ΑΝΝΑ: Λέµε να πάµε στο σπίτι της θείας µας που το έχουν οι Έλληνες τηλεγραφείο.

ΚΥΡΑ: Αν πάτε εκεί, δεν έχετε φόβο κι από φωτιά, γιατί πόρτες και παράθυρα είναι σιδερένια.

ΑΝΝΑ: Η κυρά δεν πάει µε τον Μπέη. Έρχεται πάλι, µας βρίσκει και µας πάει πίσω στο σπίτι της. Εκεί µέσα είµαστε κλεισµένες χωρίς ψωµί, χωρίς νερό. Έχουµε και την αδερφή µου ετοιµόγεννη. Έχει και τέσσερα µικρά κοριτσάκια. Στα αφτιά µας βουίζουν οι σφαίρες που σκότωσαν τους δικούς µας. Η πίκρα µάς κόβει τα ήπατα. Η µάνα κάνει κουράγιο. Εκεί µέσα γεννάει κι η αδερφή µου.

ΒΙΟΛΕΤΑ: Μάνα, έχω πόνους!

ΦΩΤΕΙΝΗ: Αχ, παιδάκι µου! Τι θα κάνουµε; Θα προδοθούµε.

ΒΙΟΛΕΤΑ: Μην πικραίνεσαι, µάνα. ∆εν θα βγάλω άχνα (Οι κοπέλες µε τα σώµατά τους κρύβουν τη γέννα. Ακούγεται κλάµα µωρού).

ΑΝΝΑ: Όπως το είπε. «Αχ» δεν ακούστηκε. Έκανε αγόρι. Ο συγχωρεµένος ο άντρας της το περίµενε πώς και πώς!