«Με δεδομένο ότι ˝δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον χορευτή από το χορό˝, οι χορευτικές επιλογές των ατομικών ή συλλογικών υποκειμένων θεωρούνται ιστορικά προσδιορισμένες, εκφράζοντας με συμβολικό τρόπο ενσωματωμένα συστήματα σκέψης και δράσης σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς. Το παρόν βιβλίο ασχολείται με τη δυναμική φύση της χορευτικής πρακτικής ως συμβόλου διαπραγμάτευσης και διαχείρισης κοινωνικών και κοινοτικών σχέσεων στο χωριό Φαρακλάτα Κεφαλονιάς, κατά τη δεκαετία 1950-1960. Με εστίαση στις εθιμικές-τελετουργικές πρακτικές στον κύκλο του χρόνου, επιχειρεί να αναδείξει το πώς ο χορός μπορεί να συμβάλλει στην ανίχνευση της αθέατης διάστασης της τελετουργίας».

«Με το χορό τους οι Φαρακλάδες κλείνουν το πέρασμα εισόδου και εξόδου από το χωριό. Η κοινότητα χορεύει μόνο για αυτήν, ενώνεται και ξαναβαπτίζεται εκεί, στην Κολόνα. Τα μέλη της επιβεβαιώνουν τους δεσμούς τους με το παρελθόν, ανανεώνουν τη σχέση τους με το παρόν και θεμελιώνουν την κοινή μελλοντική τους πορεία. Οι άνδρες-χορευτές μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες, εξυμνούν την ίδια τη ζωή και τον έρωτα, συμβολίζουν την αναγέννηση, άρα και τη συνέχεια της κοινότητας. […] Η ίδια ανάγκη διαφαίνεται και την Καθαρά Δευτέρα, όπου οι Φαρακλάδες ανέβαιναν στο καμπαναριό και φώναζαν εκφράσεις με σεξουαλικό-περιπαικτικό περιεχόμενο στους άγαμους άνδρες. Αμφίσημο το λαϊκό γέλιο. Από τη μία απλά προκαλείται η ευθυμία μέσω των καυστικών έμμετρων πειραγμάτων και της άμεσης καυστικής ανταπάντησης με ακροατήριο όλη την κοινότητα, και από την άλλη εκφράζεται η ανάγκη-απαίτηση για γονιμοποίηση, δηλαδή για συνέχεια της ίδιας της κοινότητας. Την ενότητα, τη γονιμότητα και τη συνέχεια της κοινότητας συμβολίζουν και τα μονότονα αποκριάτικα τραγούδια που μιλούν για έρωτα, αγάπη, ένωση του νέου και της νέας. Η εντυπωσιακή ισοτιμία που χαρακτηρίζει τη χορευτική συμπεριφορά, όχι μόνο στο Καρναβάλι αλλά σε οποιαδήποτε περίσταση, εξηγείται [...] και από ευρύτερα κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα και αντιλήψεις. [...] Ο Ριζοσπαστισμός δεν κατάφερε ν' αλλάξει τη δομή της κοινωνίας και να άρει το διαχωρι - σμό των κοινωνικών τάξεων. Κατάφερε όμως [...] να μπολιάσει τις ιδέες της ισότητας, της ελευθερίας και του ουμανισμού στη σκέψη και τη δράση του λαού αλλά και των πλουσίων, μιας και πολλοί από την τάξη τους τον ασπάστηκαν».