ΑΒΕΛ (σηκώνεται): Κάιν! Τι πας να κάνεις;

ΚΑΪΝ: Να συντρίψω χάµω τον άθλιο κόλακα των σύννεφων, τον καπνώδη προάγγελο των ανόητων προσευχών σου – τον βωµό σου, µε το αίµα των αµνών και των εριφίων, που ταΐστηκαν µε γάλα, για να πνιγούν στο αίµα.

ΑΒΕΛ (του αντιτάσσεται): ∆εν θα το κάνεις! – Μην προσθέτεις ασεβή έργα σε ασεβή λόγια! Άσε αυτόν τον βωµό όρθιο – είναι καθαγιασµένος τώρα από την αθάνατη τέρψη του Ιεχωβά, καθώς αποδέχτηκε τα σφάγια.

ΚΑΪΝ: Τη δική του! Τη δική του τέρψη! Ποια ήταν η ύψιστη τέρψη του µέσα στην τσίκνα της καψαλισµένης σάρκας και του καπνισµένου αίµατος, ο πόνος των µανάδων που βελάζουν, και που ακόµα θρηνούν για τα νεκρά θρεφτάρια τους; Ή το σκούξιµο των σφαγιασµένων ανίδεων θυµάτων κάτω από το ευσεβέστατο µαχαίρι σου; Κάνε τόπο! Αυτό το αισχρό µνηµείο δεν πρέπει να στέκεται στον ήλιο, ως ντροπή της ∆ηµιουργίας!

Από την τρίτη πράξη του Κάιν