Μπούρας, Κωνσταντίνος

Η Άρτεμις Αγαθοπούλου είναι «ολική καλλιτέχνης» κι αυτό που λέει το όνομά της. Και μαχητική θεά του κυνηγιού και «καλή κ’ αγαθή».

Εικαστικός, πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, performer-ηθοποιός, μα πάνω απ’ όλα Ποιήτρια. Εμψυχώτρια, θεραπεύτρια μέσα από το έργο της, ευτυχισμένη και βασανισμένη, μα πάνω απ’ όλα Άνθρωπος.

Γιατί τι να την κάνεις την Λογοτεχνία όταν δεν υπηρετεί τα ουμανιστικά Ιδεώδη και δεν στοχεύει στην απελευθέρωση του Ανθρώπου από κάθε λογής αυτοπεριορισμούς, δεσμεύσεις, φενάκες, τυραννικές πεποιθήσεις και δεσμά παντός είδους;

Πέρα όμως από την προφανώς Διαφωτιστική θεματολογία, σε επίπεδο τεχνικής, η δραματικότητα τού αφηγηματικού λόγου εντείνεται με ρητορικές ερωτήσεις και μελοδραματικές απολήξεις.

Σποραδικές ομοιοκαταληξίες, απόηχοι από παραδοσιακούς δεκαπεντασυλλάβους. Το δημοτικό μας τραγούδι συναντά το Παγκόσμιο Θέατρο.

Επικλήσεις, απευθύνσεις, αποφωνήσεις, αντιφωνήσεις, εκφωνήσεις, κραυγές (όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στη σελίδα 74).

Στο τέλος κάθε ποιήματος χωροχρονικές σημειώσεις-επισημάνσεις, αφιερώσεις σε πρόσωπα ζωντανών και σε μνήμες πεθαμένων. Αυτές οι σημειώσεις, που εντάσσονται αρμονικά στο ποιητικό «σώμα» και το συναπαρτίζουν είναι – κατά την ταπεινή μου γνώμη – εντοπισμοί της αποκρυσταλλώσεως μιας έμπνευσης, της εκάστοτε ανατάσεως προς το Αειθαλές.

Βαθιά μεταφυσική η ποίησή της, ερωτοτροπεί με το Φως σε όλες του τις μορφές, κυρίως με το ομηρικόν Φάος, που είναι και ο τίτλος της θεατρικής ομάδας στην οποία συμμετέχει, ενώ το μουσικό συγκρότημα που δίνει ρυθμό στα πονήματά της λέγεται «Άχνα», όπως κι αυτή η ποιητική συλλογή, με την έννοια του «βγάζω άχνα» (χωρίς το απαγορευτικό «μη»).

Το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο είναι πως τόσο η συγγραφέας όσο και ο εκδοτικός οίκος επέλεξαν να μην βάλουν πίνακα περιεχομένων, αφού τα ποιήματα δεν έχουν τίτλο και λειτουργούν μάλλον ως ημερολογιακές καταγραφές.

Μπήκα στον πειρασμό και αφέθηκα να τιτλοφορήσω τα περισσότερα από αυτά τα ψήγματα δραματικού μονολόγου με απεύθυνση οριστική και κατεύθυνση στο άπειρο.

Πρόκειται για μεγάλη ποίηση γιατί είναι επαναστατική και αναστάσιμη. Ταπεινόφρων η ποιήτρια αλλά και αγωνιστική. Επιμένει στην ουτοπική αναζήτηση της ευτυχίας όχι μόνον των ανθρώπινων όντων, αλλά και των ζώων και των φυτών.

Η Φύση πρωταγωνιστεί στην ποίηση της Αρτέμιδος Αγαθοπούλου. Δεν είναι η Μάννα, μήτε η Μεγάλη Μητέρα Θεά, αλλά το αρχετυπικό βρέφος που πρέπει να προστατεύσουμε, επειγόντως.

Το συναίσθημα της ευθύνης επικρατεί έναντι της οιασδήποτε άλλης θρησκευτικής αντίληψης. Ο άνθρωπος είναι λογικόν ον και πρέπει να φέρεται αναλόγως. Η θρησκοληψίες, οι ενοχές και οι ατελέσφορες αφέσεις αμαρτιών δεν κάνουν τον κόσμο μας καλύτερον, αλλά ο διαρκής αγώνας να προστατεύσουμε κάθε τι και κάθε μία και κάθε έναν που έχει ανάγκη. «Υπέρ αδυνάμου ο λόγος».

Υπάρχουν και ερωτικά ποιήματα βεβαίως, όμως δεν είναι προσωπικά, αυτοψυχαναλυτικά, μεμψίμοιρα, όπως τα περισσότερα από τα στιχουργήματα και τα ποιητικοφανή πεζά που κατακλύζουν τα τυπογραφεία και το Διαδίκτυο.

Τα δικά της ερωτικά ποιήματα είναι αφιερωμένα πάντα σε κάποιον άλλον, σε όλους εμάς. Είναι συμβουλές.

Ο διδακτισμός είναι άλλοτε προφανής και άλλοτε έμμεσος. Είναι κοραλλιογενής ύφαλος, ηφαιστειακό παγόβουνο που βλέπουμε μόνον την κορυφή του (στην καλύτερη περίπτωση).

Είναι ποίηση γνήσια και αυτοφυής, που αναβλύζει σαν κραυγή, σαν αναστεναγμός, σαν ανασασμός, σαν έκφραση συμπαθείας, σαν χείρα βοηθείας προς όλους τους αναξιοπαθούντες.

Αλλά όχι «επί δικαίων και αδίκων». Η Άρτεμις Αγαθοπούλου είναι αυστηρή με τους τυράννους πάσης φύσεως, παλαιάς και νέας κοπής.

Διψάει για ελευθερία, για άγγιγμα, για χάδι, για φιλί. Θρηνεί την υποδούλωση και τη σκλαβιά, ειδικά των νέων ανθρώπων. Απελπίζεται και επαναστατεί ειδικά γι’ αυτούς. Ποτέ για την ίδια. Ποτέ για τον εαυτό της.

Παρ’ όλα αυτά καρυωτακικοί τόνοι παρεισφρέουν στην αφήγησή της, καθώς και αναφορές στην Κατερίνα Γώγου, στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, στην Κική Δημουλά και σε άλλους. Το ενδιαφέρον σε αυτά τα ειδικά ποιήματα είναι πως δεν πρόκειται για ποιήματα ποιητικής αλλά επαγωγικής ευαισθησίας. Η Άρτεμις Αγαθοπούλου επικοινωνεί και συντονίζεται με τους άλλους παραλλάσσοντας τον εκφραστικό της κώδικα. Αυτή της γενναιοφροσύνη οδηγεί στην δημιουργία μιας ιδιολέκτου που δεν είναι αναγνωρίσιμη ως προσωπικό ύφος αλλά μάλλον σε μαχαιριά στις συλλογικές ανεπούλωτες πληγές, σαν χάδι εξ ουρανού, σαν βάλσαμο σε τραύματα που νομίζαμε επουλωμένα.

Τα μεγάλα της περιγραφικά ποιήματα λειτουργούν και ως αφηγηματικές επιστολές υψηλής ποιητικότητας, όπως το ποίημα στις σελίδες 45 και 46. Είναι συνήθως δισέλιδα αριστουργήματα και μπορούν να τραγουδηθούν, να σκηνοθετηθούν.

Αλλού, η άκρα συμπύκνωση και η εξασκημένη λακωνικότητα οδηγεί σε πολύτιμα, απαστράπτοντα ταχυδράματα.

Η Άρτεμις Αγαθοπούλου δεν είναι μία ποιήτρια, είναι φυσικό φαινόμενο, μοναδική και ανεπανάληπτη λαίλαπα ήθους και ηθικής στην ταραγμένη μεταβατική, μεταιχμιακή και κρίσιμη εποχή μας.

Αγκαλιάστε την με ενθουσιασμό, αλλά τρυφερά, όπως τα βαρύτιμα κρύσταλλα που αντανακλούν το Φως προς όλες τις κατευθύνσεις, το Φάος το Ανέσπερον που την διακατέχει, την προστατεύει και την εμπνέει.

Από τις πλέον πρωτότυπες, μαχητικές, αγωνιστικές και ακέραιες ποιητικές φωνές του καιρού μας: ΆΡΤΕΜΙΣ ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΥ.